Takie tam..

O Boże, nie przypuszczałam, że idąc na karaoke i 18, ten wieczór dostarczy mi tyle emocji. Nie przypuszczałam też, że będę płakać i, że przeprowadzę z kimkolwiek bardziej szczerą rozmowę, niż ta kilka miesięcy temu. Kurczę, to takie dziwne uczucie, gdy ktoś opowiada Ci o swoich tajemnicach, życiowych perypetiach i, ze mimo, ze nie jesteś z kimś blisko, to wydaje się, że wiesz więcej niż ktoś naprawdę mu bliski. Jestem bardziej wrażliwa, niż myślałam. Wczorajszy wieczór nauczył mnie jednego: nigdy nie wiesz, kiedy nadejdzie Twój koniec, planujesz swoje życie z dużym wyprzedzeniem, a jutro może Cię już nie być. Trzeba naprawdę korzystać z życia, bo jest zdecydowanie za krótkie. A ja za szybko przywiązuję się do ludzi, którzy zwyczajnie odpowiadają mi swoim charakterem. Teraz wiem, że mam bardzo dużo, że gdy wracam do domu czeka mnie, w zasadzie rutyna : rodzina, szczęście, zdrowie. Nie martwię się o siebie, bo wiem, że wstanę następnego dnia wypoczęta i gotowa, by naprawić błędy poprzedniego dnia. Wiem, że moje śmieszne pseudo problemy są niczym. Chyba fakt, że moje wyobrażenia, że za kilkanaście lat wpadnę do Ciebie na kawę, ot tak, poplotkować są błędne, bo wtedy mogę jedynie odwiedzić Cię na cmentarzu zmusiły mnie do łez. Cholera. Widziałam, jak ktoś cierpi. Po raz pierwszy bałam się, że kogoś stracę.

P.S. NIKT NIE UMARŁ ; )

Dzisiejszy dzień był w sumie udany, mogłam zastanowić się nad tym, co działo się wczoraj, ze spokojem. Przy okazji komuś pomogłam. Przynajmniej tak mi się wydaje. Za x lat będę mieszkać w jakiejś wsi, bo jest tam naprawdę super! Chcę mieć swój sad, staw, dom, wcinać czereśnie aż do bólu brzucha. Piękne widoki, błogi spokój (no, może z wyjątkiem odstraszaczy szpaków xD). Podobało mi się! ; )